Eigenlijk wilde ik na mijn uitputtende werknegendaagse rusten tijdens de reis. Dat is niet zo onmogelijk als het klinkt. Zelfs op de mini-vliegtuigstoel zonder beenruimte of in het mini-busje zonder beenruimte is muziek luisteren, een boek lezen en de ogen sluiten ontspanning.
Mijn reisgidsje wakkerde echter tot twee keer toe de trots van geboren Krakaunezen aan. In het vliegtuig begon Kasia (28, gids voor Poolse toeristen en kinderen) nog voor het opstijgen met vertellen over haar stad. En ze eindigde na de landing. Dus wist ik voor aankomst al meer over Krakau dan ik zonder haar na drie dagen had geweten.
Naast haar gewone toeristische repetoire vertelde Kasia ook persoonlijke herinneringen van toen ze nog een klein kind was, begin jaren tachtig. Hoe ze in een lange, lange rij stond met haar ouders om voor ieder gezinslid een kilo suiker te kunnen halen. En ook hoe afschuwelijk ze de kinderopvang vond, waarbij de maillot van een ander kind voor de ogen werd gebonden als ze niet wilde slapen.
Eenmaal in het mini-busje van het vliegveld in Katowice in Krakau deed ik een hernieuwde poging mijn reisgids te lezen. Ik heb immers maar drie dagen, dus keuzes maken is mijn opdracht. Nu kwam een oudere vrouw tussen beide. Veertig jaar geleden tijdens een reisje naar Nederland verliefd geworden op een Nederlander, maar haar ogen straalden als ze over haar Krakau sprak. In veertig jaar tijd met goedkope vluchten, e-mail en skype vele malen dichterbij gekomen.
Terwijl ik probeerde niet misselijk te worden in het busje dat door de avondspits een extra stop inlastte, vertelde zij over de spannende stadsderby tussen de twee lokale voetbalclubs en dat je beter geen Duits kunt spreken (zeker niet zonder te zeggen dat je Nederlander bent) en dat de inwoners van Krakau bekend staan om hun gastvrijheid, warmte en openheid. 'De kroeg gaat pas dicht als de laatste gast is vertrokken. Al is dat om vijf uur 's morgens'.
Na deze twee ontmoetigen ben ik overtuigd dat ze niet opschept, maar simpelweg de waarheid vertelt.
